ممنوعیت چیدن صندلی در پیاده‌راه‌ها؛ فرصتی که به تهدید بدل شد
گون آیدین: در حالی که بسیاری از شهرهای جهان و حتی برخی شهرهای ایران با تبدیل پیاده‌راه‌ها به فضاهای زنده و پویا، جان تازه‌ای به بافت شهری و صنعت گردشگری خود بخشیده‌اند، در تبریز همچنان با برخوردهای سلیقه ای و نگاهی بسته به مدیریت شهری ادامه داده می‌شود.
به گزارش گون آیدین، ممنوعیت چیدن چند صندلی ساده برای کافه ها و رستوران ها ، آن هم در پیاده‌راه‌هایی که ظرفیت و فضای کافی برای این کار دارند، نه‌تنها لطمه‌ای به نظم شهری نمی‌زند، بلکه می‌تواند به ارتقای زیبایی بصری، افزایش تعامل اجتماعی و رونق گردشگری منجر شود.
نکته قابل تأمل این است که چنین ممنوعیت‌هایی حتی در شهرهای توریستی ایران مانند شیراز، اصفهان یا رشت نیز اعمال نمی‌شود؛ در این شهرها، مدیریت شهری با نگاهی باز و مبتنی بر توسعه پایدار، نه‌تنها اجازه چیدمان مبلمان سبک شهری را در پیاده‌راه‌ها می‌دهد، بلکه آن را ابزاری برای ارتقاء کیفیت زندگی شهری، افزایش جذب گردشگر و تقویت اقتصاد محلی می‌داند.
با این حال، در تبریز به‌جای بهره‌گیری از این ظرفیت، تصمیم‌های خشک و غیرمنعطف همچنان فضاهای شهری را از شور و زندگی تهی می‌کند؛ در حالی که ایجاد فضاهای نشیمن تفریحی-تجاری در پیاده‌راه‌ها می‌تواند به صرفه‌جویی در وقت و هزینه شهروندان، افزایش نشاط اجتماعی و کاهش وابستگی به سفرهای خارجی کمک کند.
اما گویی در این شهر، زیبایی و نشاط «جرم» محسوب می‌شوند.
📌 پرسش اساسی این‌جاست: چرا در تبریز، کوچک‌ترین روزنه‌های امید و جذابیت شهری باید قربانی بی‌سلیقگی‌ها و دستورالعمل‌های غیرکارشناسی شوند؟
